Dit doel is volbracht. Ik kan er kort over zijn (en dus niet uitgebreid over bloggen, tenzij ik over onzinnige dingen ga beginnen): de woonkamervitrinekast is opgeruimd. Op 2e Paasdag was ik die overvolle kast zo zat, dat ik van ieder serviesdeel slechts 6 exemplaren in de kast heb gezet. De rest is in een kast op de bovenverdieping opgeslagen voor het geval we een groot eetgezelschap krijgen. Het is wel heerlijk om nu gewoon in een oogopslag te kunnen zien waar iets staat in de kast.
Dit was een kleine doel op mijn lijst, maar wel een waar ik al tijden tegen aan zat te hikken. Dankzij deze lijst, heb ik hem dan toch volbracht.
En weer € 2,50 in de spaarpot.
donderdag 6 mei 2010
Doel #52
Bij het opstellen van mijn lijst heb ik wat input gekregen van vrienden. Zo heeft vriendin Erzsi doel nummer 52 voor me verzonnen: minstens 10 afgedankte mobiele telefoons (laten) doneren aan het GSM Retour Plan. Een goed doel overigens, want op deze manier doe ik eindelijk afstand van die vele mobiele telefoons die ons huis rijk is. Sommige zijn al jaren ‘dood’ en anderen zwaar verouderd. Nou heb ik toch eigenlijk ook wel iets met mobiele telefoons. Zodra de kans zich voordoet, schaf ik een nieuwer flits modelletje uit. Vandaar dat de verzameling telefoons bij ons thuis dan ook groot is. Wat bovendien goed aan dit doel is, is dat ik er ook een echt goed doel mee steun: World Food Programme.
Bij het doorzoeken van de berg mobiele telefoons heb ik dan ook een keuze kunnen maken. Ik heb 7 mobiele telefoons gevonden waarvan ik afstand heb kunnen doen. Ik zie je denken: 7 maar? Er moeten voor het volbrengen van dit doel toch 10 mobiele telefoons gedoneerd worden? Klopt, mijn vriendin Erzsi (diezelfde met dit geweldige idee) heeft er reeds 1 gedoneerd en mijn vader heeft ook nog 2 telefoons gedoneerd. Het enige dat restte, was dus dat ik er minimaal 7 moest doneren.
Vanmorgen heb ik eindelijk de doos weggebracht. Een laatste blik in de doos, deed me toch terugdenken aan speciale momenten die ik met die telefoons heb doorgebracht.
Welke telefoons heb ik onder andere afgestaan en wat is mijn verhaal achter die telefoons?
Nokia 3650 (2 maal):
Ik was jaren geleden in het bezit van een Nokia 3650. Helemaal blij was ik ermee en ik had hem net een maand of 2 toen wij op stap gingen. Ik keek die avond iets te diep in het glaasje en bij thuiskomst heb ik boven de wc gehangen. Die tequila was me niet echt goed gevallen en ik was kots- en kotsmisselijk. Terwijl ik mijn maaginhoud in de toiletpot had geleegd, probeerde ik Johan te bellen. Hij was namelijk op de fiets naar huis gegaan en ik was thuisgebracht door een vriendin met een auto. Johan meldde mij dat hij onderweg was. Ik voelde me alleen zo beroerd dat ik hem nog eens belde, terwijl ik nog steeds voor de toiletpot geknield zat. Met trillende handen belde ik hem op, maar nog voor hij kon opnemen, gleed de telefoon uit mijn handen en verdween in de toiletpot. Zo maar, kopje onder (in de overigens wel schone toiletpot, maar dit terzijde). Natuurlijk viste ik hem eruit en heb ik hem nog uit elkaar gehaald om hem te laten drogen, maar het mocht allemaal niet baten. De telefoon was overleden. Hij deed niks meer. Ja, wat moet je dan? Nou de volgende ochtend ging ik naar de Vodafone winkel om nog een abonnement af te sluiten met exact hetzelfde toestel. Na circa een maand ging de verdronken telefoon overigens weer werken, alleen de batterij was een beetje kapot.
Nokia 8250:
Deze telefoon heb ik in 2000 gekocht in Singapore. Dit is een van de telefoons waar ik ontzettend trots op was, aangezien hij in Nederland niet verkocht werd met blauwe verlichting. Felblauw, super gaaf, vond ik dat destijds. Redelijk eenvoudig toestel overigens, als ik er nu naar kijk. Maar klein en blits was hij destijds wel. Ik was toe aan een nieuwe telefoon en tijdens mijn familiebezoek in Singapore, vond ik het wel leuk om daar deze telefoon aan te schaffen. Na een tijd met de verkoper gediscussieerd te hebben en zeker willen weten dat de garantie ook in Europa zou gelden, ging ik met het toestel naar ons hotel. Daar las ik alle papieren nog eens door en bleek dat de garantie dus NIET in Europa zou gelden en dat dit een Aziatisch toestel was dat behalve de Engelse taal, alleen Aziatische talen had. Ik heb toen gebeld met de verkoper en ben zo ontzettend uit mijn dak gegaan, dat mijn schoonzus angstig naar me keek. Niet dat ik er iets mee opgeschoten was hoor, maar mijn frustraties waren in elk geval weg. En tja, wat moest ik ook eigenlijk met die garantie en die Nederlandse taal is toch ook niet nodig als je ook Engels spreekt? Dit toestel is trouwens lang meegegaan. De laatste paar jaar gebruikte ik dit toestel als extra toestel als ik naar het buitenland ging, zodat ik daar een buitenlandse simkaart in kon doen. Maar vorige jaar bleek de telefoon toch echt overleden te zijn. Dat wil zeggen, hij deed het nog wel, maar zodra er iemand belde, ging hij spontaan uit. Niet handig dus.
Samsung SGH E900:
Aan dit toestel heb ik geen speciale herinneringen, behalve dat het beeldscherm gebarsten is. De telefoon zat netjes in mijn handtas, toen ik deze tas liet vallen in het OV. Normaal geen probleem, ware het niet dat waarschijnlijk net die telefoon bovenop mijn sleutelbos (of vice versa) viel waardoor er een gigantische barst in het scherm was ontstaan. In het begin maakte dit niet zoveel uit, maar de barst werd hoe langer hoe zwarter tot het scherm grotendeels niet meer leesbaar was.
Siemens:
Deze telefoon kreeg je gratis bij de Postbank bij inleg van ƒ 500,-- op je spaarrekening. Ik moest en zou dat ding hebben, maar waarom? Ik heb dat ding eigenlijk nooit gebruikt en zo bleef hij ongebruikt in de kast liggen, totdat de batterij na een groot aantal jaren dus compleet op was en ik hem niet meer kon opladen.
Maar goed, mijn kasten zijn wat leger en ik heb er een goed gevoel over. Mijn doel is volbracht en ik heb er een goed doel mee gesteund. Ik kan weer fijn € 2,50 in de Day Zero Project spaarpot stoppen.
Bij het doorzoeken van de berg mobiele telefoons heb ik dan ook een keuze kunnen maken. Ik heb 7 mobiele telefoons gevonden waarvan ik afstand heb kunnen doen. Ik zie je denken: 7 maar? Er moeten voor het volbrengen van dit doel toch 10 mobiele telefoons gedoneerd worden? Klopt, mijn vriendin Erzsi (diezelfde met dit geweldige idee) heeft er reeds 1 gedoneerd en mijn vader heeft ook nog 2 telefoons gedoneerd. Het enige dat restte, was dus dat ik er minimaal 7 moest doneren.
Vanmorgen heb ik eindelijk de doos weggebracht. Een laatste blik in de doos, deed me toch terugdenken aan speciale momenten die ik met die telefoons heb doorgebracht.
Welke telefoons heb ik onder andere afgestaan en wat is mijn verhaal achter die telefoons?
Nokia 3650 (2 maal):
Ik was jaren geleden in het bezit van een Nokia 3650. Helemaal blij was ik ermee en ik had hem net een maand of 2 toen wij op stap gingen. Ik keek die avond iets te diep in het glaasje en bij thuiskomst heb ik boven de wc gehangen. Die tequila was me niet echt goed gevallen en ik was kots- en kotsmisselijk. Terwijl ik mijn maaginhoud in de toiletpot had geleegd, probeerde ik Johan te bellen. Hij was namelijk op de fiets naar huis gegaan en ik was thuisgebracht door een vriendin met een auto. Johan meldde mij dat hij onderweg was. Ik voelde me alleen zo beroerd dat ik hem nog eens belde, terwijl ik nog steeds voor de toiletpot geknield zat. Met trillende handen belde ik hem op, maar nog voor hij kon opnemen, gleed de telefoon uit mijn handen en verdween in de toiletpot. Zo maar, kopje onder (in de overigens wel schone toiletpot, maar dit terzijde). Natuurlijk viste ik hem eruit en heb ik hem nog uit elkaar gehaald om hem te laten drogen, maar het mocht allemaal niet baten. De telefoon was overleden. Hij deed niks meer. Ja, wat moet je dan? Nou de volgende ochtend ging ik naar de Vodafone winkel om nog een abonnement af te sluiten met exact hetzelfde toestel. Na circa een maand ging de verdronken telefoon overigens weer werken, alleen de batterij was een beetje kapot.
Nokia 8250:
Deze telefoon heb ik in 2000 gekocht in Singapore. Dit is een van de telefoons waar ik ontzettend trots op was, aangezien hij in Nederland niet verkocht werd met blauwe verlichting. Felblauw, super gaaf, vond ik dat destijds. Redelijk eenvoudig toestel overigens, als ik er nu naar kijk. Maar klein en blits was hij destijds wel. Ik was toe aan een nieuwe telefoon en tijdens mijn familiebezoek in Singapore, vond ik het wel leuk om daar deze telefoon aan te schaffen. Na een tijd met de verkoper gediscussieerd te hebben en zeker willen weten dat de garantie ook in Europa zou gelden, ging ik met het toestel naar ons hotel. Daar las ik alle papieren nog eens door en bleek dat de garantie dus NIET in Europa zou gelden en dat dit een Aziatisch toestel was dat behalve de Engelse taal, alleen Aziatische talen had. Ik heb toen gebeld met de verkoper en ben zo ontzettend uit mijn dak gegaan, dat mijn schoonzus angstig naar me keek. Niet dat ik er iets mee opgeschoten was hoor, maar mijn frustraties waren in elk geval weg. En tja, wat moest ik ook eigenlijk met die garantie en die Nederlandse taal is toch ook niet nodig als je ook Engels spreekt? Dit toestel is trouwens lang meegegaan. De laatste paar jaar gebruikte ik dit toestel als extra toestel als ik naar het buitenland ging, zodat ik daar een buitenlandse simkaart in kon doen. Maar vorige jaar bleek de telefoon toch echt overleden te zijn. Dat wil zeggen, hij deed het nog wel, maar zodra er iemand belde, ging hij spontaan uit. Niet handig dus.
Samsung SGH E900:
Aan dit toestel heb ik geen speciale herinneringen, behalve dat het beeldscherm gebarsten is. De telefoon zat netjes in mijn handtas, toen ik deze tas liet vallen in het OV. Normaal geen probleem, ware het niet dat waarschijnlijk net die telefoon bovenop mijn sleutelbos (of vice versa) viel waardoor er een gigantische barst in het scherm was ontstaan. In het begin maakte dit niet zoveel uit, maar de barst werd hoe langer hoe zwarter tot het scherm grotendeels niet meer leesbaar was.
Siemens:
Deze telefoon kreeg je gratis bij de Postbank bij inleg van ƒ 500,-- op je spaarrekening. Ik moest en zou dat ding hebben, maar waarom? Ik heb dat ding eigenlijk nooit gebruikt en zo bleef hij ongebruikt in de kast liggen, totdat de batterij na een groot aantal jaren dus compleet op was en ik hem niet meer kon opladen.
Maar goed, mijn kasten zijn wat leger en ik heb er een goed gevoel over. Mijn doel is volbracht en ik heb er een goed doel mee gesteund. Ik kan weer fijn € 2,50 in de Day Zero Project spaarpot stoppen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
